FAAR

Samen met curator Tom Vermeir organiseerden we in samenwerking met FAAR onze tafelredes in het Europacentrum. 

4 sprekers nodigen u uit om met hen te debatteren. 3 van hen zijn van vlees en bloed. De vierde is van beton. De eerste drie wonen in de vierde. Die laatste is hier al het langst en staat op de plek waar de vroegere stadsschouwburg stond.
 
Wouter Deprez (cabaretier) wil het met u hebben over onderwijs. Het onderwijs dat hij kreeg en het onderwijs dat zijn kinderen nu krijgen. Wat zijn de kwaliteiten en tekortkomingen van beide systemen?
 
Gui Polspoel (journalist) stapte halfweg de jaren zeventig in de journalistiek. De jonge journalist die hij toen was, zou het medialandschap van vandaag niet meer erkennen. Sommige evoluties zijn een stap vooruit, anderen dan weer een bedreiging voor de pers als vierde macht. Wat met de macht van de sociale mediabedrijven? Hoe evolueert de kwaliteit van de berichtgeving door de jacht op winst? En wat moeten we verwachten van nieuwe technologieën als deepfake en AI?
 
Marijke Pinoy (actrice) ontmoette een vrouw met een enkelband. Een vrouw zonder huis en thuis. Een week geleden dacht ze nog die vrouw voor deze avond uit te nodigen. Om te eten en te kletsen over de hoogtes en laagtes in ons leven. Maar was dat geen totaal onkies idee om haar, tijdens het nuttigen van een verfijnde maaltijd te bevragen over haar miserie? Daarover wil Marijke graag reflecteren. Mag een artiest echte levens binnenpakken om er fictieve verhalen mee te maken? Of is dat net de kunst van theater, of film? Dat het is wat het is? En daarom anders binnenkomt?
 
Kaat Pype (kunstenares) laat ons via haar foto’s binnenkijken in de ziel van het Europacenter. In februari verbleef ze 24 uur op de 33ste verdieping van het gebouw, en observeerde ze de top 34 in verhouding tot de omgeving. Een studie vanuit een bijzonder perspectief. In de krochten van haar kelder, spreekt het gebouw u toe.
 
De schouwburg kostte geld.
Ik breng geld op.
Dus hebben ze mij hier gezet.
Den top 34 noemen ze mij.
De doorn in het oog van de Oostendenoare.
Ze zijn tegen mij,
Maar als ze in mij zitten zijn ze voor mij.
Het zicht op de zee, op de stad…
Wonderlijk.
Want ik ben de enige.
Mensen lopen dagelijks in mijn schaduw en hebben het niet door.
Sta je ver, kan je niet naast mij kijken.
Sta je dicht, dan zie je me niet.
 
Het uitzicht vanuit de Europatoren zal ons uitnodigen om naar de toekomst te kijken. Nadert er onweer en rampspoed van aan de horizon, of zijn het lieve schapenwolkjes, die we op blote voeten vanop het balkonnetje kunnen bewonderen, met een lekker drankje in de hand?

©TOM VERMEIR